Obszar dzisiejszej gminy Radowo Małe wchodził praktycznie od początków swojej pisanej historii w skład dóbr ziemskich dwóch rodów rycerskich: Borcków i Dewitzów. Ród Borcków to stara zachodniopomorska szlachta, prawdopodobnie z rejonu Kołobrzegu, wzmiankowana już w XII wieku. Na interesującym nas obszarze ród obecny był od 1255 roku, kiedy to książę pomorski nadał kasztelanowi kołobrzeskiemu Ottonowi Borckowi ziemię łobeską. Borckowie założyli tutaj zamki i miasta Łobez, Resko, Węgorzyno oraz wymieniony
w 1282 roku Wulfsberg. Obok tego ostatniego istniała stara słowiańska osada, którą dzisiaj znamy pod nazwą Strzmiele (niem. Stramehl). Między XIV a XVIII wiekiem Strzmiele były kolejnym prywatnym miastem Borcków. Prawa miejskie uzyskały w 1348 roku. Na miejscu zamku w XVI wieku Borckowie wybudowali dwór-rezydencję, która, przebudowywana następnie w XVIII-XIX wieku, istnieje do dzisiaj i jest najcenniejszym zabytkiem gminy.
W Strzmielach urodziła się Sydonia von Borck, spalona na stosie w 1620 roku po procesie
o czary. Borckowie w miarę rozrastania się ich rodu, zakładali w swoich dobrach kolejne rezydencje, których ślady pozostały do dzisiaj. Do ważniejszych wsi Borcków, oprócz Strzmiela, zaliczały się Borkowo Wielkie (Gross Borkenhagen), Czachowo (Sachow), Karnice (Karnitz), Radowo Małe i Wielkie (Klein i Gross Radow), Rekowo (Reckow), Siedlice (Zeitlitz).
Dewitzowie to nieco młodszy od Borcków zachodniopomorski ród rycerski. Ich protoplastą mógł być wymieniony na początku XIII wieku Gunter de Dewitz.
W przeciwieństwie do Borcków, rodzina Dewitzów nie miała na terenie gminy swojej głównej siedziby. Ich najstarsza siedziba rodowa w okolicy mieściła się w pobliskiej Dobrej, gdzie od 1338 roku posiadali zamek. Do głównych miejscowości Dewitzów na terenie gminy należały Dobrkowo (Daberkow), Gostomin (Justemin), Mołdawin (Maldewin) i Żelmowo (Selmow).
W części z nich również zachowały się rezydencje należące do Dewitzów i ich spadkobierców.
W XIV wieku tworzyła się sieć parafialna na terenie gminy. Zapewne proces ten wiązać można z miejscowymi posiadaczami ziemskimi. Miejscową ludność dotykały wojny i konflikty. Szczególnie dotkliwa była wojna trzydziestoletnia. Rządy pruskie przyniosły względną stabilizację i rozwój gospodarki folwarczno – pańszczyźnianej. Wiek XVIII to dominacja wielkich właścicieli ziemskich, z prymatem wcześniej wzmiankowanych Borcków i Dewitzów. Stosunek powierzchni gruntów chłopskich do dworskich miał się przeważnie jak 1 do 4.
W wieku XVIII powstały powiaty związane bezpośrednio z dominującą własnością ziemską na danym terenie. Obszar dzisiejszej gminy Radowo Małe mniej więcej w równych częściach wszedł w skład powiatów Borcków i Dewitzów.
Fot. 2: Powiaty Borcków (linia zaznaczona krzyżykami) i Dewitzów (na zachód od Borcków) w XVIII-XIX wieku, na tle przybliżonych granic gminy Radowo Małe (pomarańczowy)
W roku 1815 zlikwidowano powiaty dworskie. Powstał powiat Regenswalde (Reski),
w skład którego weszły dawne powiaty Borcków, Dewitzów i do tego Ostenów (na północ od interesującego nas obszaru). W wieku XIX trwała pomyślna koniunktura rolna, co sprzyjało powstawaniu folwarków. Do dziś zachowały się w niektórych miejscowościach pozostałości zespołów folwarcznych. XIX wiek stanowił też okres rozwoju infrastruktury. Rozwój okolicy przerwała I wojna światowa. Dobra koniunktura rolnicza wróciła jednak w okresie międzywojennym. Burzliwe wydarzenia II wojny światowej nie ominęły obszaru gminy Radowo Małe. W 1941 roku w miejscowości Borkowo Małe został powieszony publicznie jeden ze 100 polskich robotników przymusowych, przywiezionych z okolicznych terenów. Po II wojnie światowej razem z całym Pomorzem Zachodnim tereny gminy weszły w skład państwa polskiego. Napłynęła nowa ludność z Kresów Wschodnich. Obiekty folwarczne przejęło państwo. Administracyjnie gmina w latach 1975-1998 należała do województwa szczecińskiego, obecnie po zmniejszeniu liczby województw, do zachodniopomorskiego. Od 2002 roku należy do powiatu łobeskiego, najmłodszego powiatu na terenie państwa polskiego.
